De eerste werkdag na een welverdiende krokusvakantie draaide uit op een nachtmerrie voor Laure De Clercq (27), die samen met haar vader Stefan de slagerij runt in de Koning Albertlaan in Lochristi. Een beroerte zette haar drukke leven totaal op zijn kop. Drie maanden later, midden in een lange revalidatiefase, legt ze de laatste hand aan haar boek over dit onderwerp. “Toen ik wilde zijn, wie ik was”. Ze wil de mensen graag tonen hoe het leven eruit ziet na een beroerte.
“Het was 8 maart, de eerste dag dat de slagerij weer openging. Toen Laure in haar dressing stond kreeg ze vreselijke hoofdpijn. Mijn eerste gedachte was dat ik ging sterven. Mijn man nam mij in eerste instantie niet echt serieus.” herinnert Laure zich. “ik was 26 jaar en een lolbroek. Uiteindelijk probeerde ik mij toch aan te kleden. Maar mijn linkerkant wilde niet meer mee. ik sukkelde de trap af. Op mijn linkerbeen kon ik niet meer steunen. Tot die dag was ik perfect gezond en had nog nooit iets gemankeerd. Ik maakte me niet meteen zorgen. Mijn plusdochter keek verschrikt op en zei dat ik er slecht uitzag. Uiteindelijk was het mijn vader, met zijn medische achtergrond bij de brandweer, die doorhad dat er iets grondig mis was. Onderweg naar het Maria Middelares Ziekenhuis in Gent kreeg Laure het steeds moeilijker om te spreken en ook haar gezichtsvermogen verminderde. In het ziekenhuis vertelden ze haar dat ze een beroerte had gekregen. De ernst van haar probleem drong niet onmiddellijk tot haar door!”
Maar dan komt ze na haar ziekenhuisverblijf thuis en moet ondertussen gaan revalideren. “De opdracht is om alles wat ik niet meer kan opnieuw te leren. Dat gaat van blokken stapelen tot lopen op de loopband en het oefenen van de fijne motoriek.” Laure gaat door een emotionele rollercoaster. Ze noteert haar gevoelens, aanvankelijk in dichtvorm. Nu een dikke drie maand later is Laure bijna klaar met haar boek. De titel is veelbetekenend: “Toen ik wilde zijn, wie ik was”.
Een boek
“Mijn normale leven weer oppakken is nog ver weg, al mis ik de slagerij en de mensen die er werken wel heel erg. Vroeger leefde ik in een heel snel tempo, ik leefde aan 300 kilometer per uur. Dat is nu niet meer het geval. Op het ogenblik word ik gemakkelijk overprikkeld door lawaai of bewegingen, ik kan me heel moeilijk concentreren. Mijn hersenen lijken hun filterfunctie niet meer te kunnen vervullen. Nu komt geluid, beweging, trillingen, enz. allemaal samen binnen en ik kan dat niet aan. Rijden gaat ook niet. Al die bewegende, voorbijflitsende auto’s, zeker op een autostrade”, zucht Laure. “Er is nog een heel lange weg af te leggen!”
“Maar van bij het begin van mijn ziekte begon ik gedichten te schrijven om mijn kortetermijngeheugen te trainen. Ik wilde zo veel mogelijk schrijven om dingen te onthouden. En ook om mijn gevoelens op papier te zetten, op een eenvoudige en eerlijke manier. Ik voelde dat ik mijn lot niet alleen kon dragen en zocht hulp bij de psycholoog in het ziekenhuis. Die heeft mij enorm bijgestaan. Ik merkte dat de meeste mensen met een – niet-aangeboren hersenletsel (meestal vanaf 60-70 jaar) die stap niet zetten. Zij bezoeken geen psychiater of psycholoog. Het lijkt wel of hun generatie dat niet mag doen. Ik ging mijn gedichten herlezen en merkte dat alleen ik die kon begrijpen. Want ze waren te kort en te bondig. Ik kreeg toen het lumineuze idee om een boek te schrijven met per hoofdstuk een datum bovenaan, een gedicht en de uitleg om alles te verhelderen. Het boek heeft tot veel tranen geleid, want het is een mentale strijd die ik nog elke dag moet leveren,” zegt ze, “het is frustrerend en heel moeilijk uit te leggen aan mensen. Ik wil lotgenoten met een hersenletsel helpen en hen laten voelen dat ze niet alleen zijn. Want eerlijk gezegd, het is een nare situatie, er is geen beter woord voor. Het maakt niet uit of je jong of oud bent.”
Anders in het leven
“Natuurlijk heeft het me veranderd, maar ook op een positieve manier. Ik heb bijvoorbeeld geleerd om de waarde van familie en vrienden nog meer te waarderen. Het is verbazingwekkend hoe aardig en begripvol iedereen voor me is geweest en nog steeds is. Ik leef nog steeds voor mijn gezin, voor mijn werk- alhoewel ik dat nu niet kan heropnemen – maar ook voor het leven. De aarde is zo mooi en – alhoewel het leven ” kut” kan zijn, is het leven waard om geleefd te worden.”
“Het boek van Laure De Clercq zal 16,99 euro kosten en kan besteld worden op haar instagram-account. Het zal verkrijgbaar zijn bij Stefan en Laure’s slagerij en er wordt overwogen om het ook te verkopen bij Standaard Boekhandel.
Geef als eerste een reactie